เล่าเรื่องสายพราย ตอนที่ 2

มาต่อจากตอนที่แล้วกันนะครับ ตอนที่ 2 นี้จะว่ากันด้วยจุดกำเนิดเครื่องรางสายพราย อันที่จริงแล้ว จุดเริ่มของการมีเครื่องรางสายพรายในปัจจุบัน ก็มาจากประเพณี-วัฒนธรรมการเลี้ยงผี การนับถือศาสนาผี
มาแต่ดั้งเดิมของชาวอุษาคเนย์ การนับถือผีของชาวอุษาคเนย์ดั้งเดิม ถูกคนสมัยนี้เข้าใจคลาดเคลื่อนไปเยอะมาก เข้าใจกันไปว่าแค่นับถือคนที่ตายไปแล้วเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่อันที่จริงแล้ว
คำว่าผีของชาวอุษาคเนย์นั้น ความหมายรวมไปถึง ผีฟ้า-ผีแถน อันหมายถึง พระอินทร์ และรวมไปถึงผีบรรพบุรุษทั้งหลายด้วย ใครที่เข้าใจไปว่าคนโบราณนับถือผีเป็นศาสนาต่ำ ไม่มีอารยโปรดจงทำความเข้าใจเสียใหม่ครับ ความเชื่อดั้งเดิมของชาวอุษาคเนย์เชื่อกันว่า ผู้ใหญ่ในบ้านตายกลายเป็นผีบ้าน
ผู้ใหญ่ในเมืองตายกลายเป็นผีเมือง คอยดูแลรักษาบ้านเมืองและลูกหลาน ให้อยู่เย็นเป็นสุข หากลูกหลานหรือคนเมืองละเลย เกิดภัยพิบัติ หรือเกิดภัยแล้ว การเพาะปลูกไม่ดี จึงเชื่อกันว่าเพราะละเลย ผีฟ้า-ผีแถน ผีเมือง-ผีบรรพบุรุษ จึงมีประเพณีเลี้ยงผีประจำปี ในหลายๆพื้นที่ เทศกาลเช็งเม้งของลูกหลานชาวจีน ก็ถือเป็นหนึ่งในความเชื่อการเลี้ยงผีเช่นกัน ในภาคอีสานและทางภาคเหนือ ก็มีประเพณีที่ล้มควายกันเป็นตัวๆ เซ่นและเลี้ยงผีด้วยเลือดและเนื้อสดๆกันเลยก็มีมาแต่เนิ่นนาน แต่ปัจจุบันน้อยลงไปก็ด้วย สังคมสมัยใหม่ไม่ค่อยยอมรับ ถ้าทำก็เป็นการทำกันเงียบๆมากกว่า

และแม้แต่กระทั่งทางไสยศาสตร์เองการเลี้ยงครู หรือพูดกันตรงๆก็คือการเลี้ยงผีครูนั่นล่ะครับ ก็ยังคงทำกันอย่างแพร่หลาย ทั้งหมดนี้ก็คือหนึ่งในประเพณี-วัฒนธรรม ที่ตกทอดกันต่อมาแต่เมื่อครั้งอุษาคเนย์นั่นเอง ส่วนจุดเริ่มต้นของการนำผีมาใช้งาน ก็มาจากความเชื่อจากขอให้ผีบรรพบุรษช่วยเหลือสิ่งต่างๆ แต่ทีนี้การจะไปใช้ให้ผีบรรพบุรุษ ทำโน่นนี่ตามที่ตนต้องการหรือสั่งมันก็เป็นการไม่เหมาะสม ผู้ที่ร่ำเรียนวิชาคาถาอาคมและโบราณจารย์ ท่านจึงได้เริ่มผูกวิชาการใช้งานผีและวิญญาณต่างๆขึ้นมา ที่เรียกกันว่าวิชาปลุกโหงพรายหรือใช้งานภูติพรายกันนั่นเองครับ อันที่จริงคำว่าพราย จะใช้เฉพาะกับวิญญาณที่จมน้ำตาย เมื่อตายไปแล้ววิญญาณจะสิงอยู่ที่หนองน้ำ ไปไหนไม่ได้เมื่อยังไม่ถึงวาระ คนมีวิชาคาถาอาคมทั้งหลาย ก็จะไปผูกวิญญาณเรียกวิญญาณทั้งหลายเหล่านี้นี่ล่ะครับ นำมาผูกด้วยอาคมเพื่อให้งานตามความประสงค์ต่างๆ.....อ่านมาตรงนี้จะเห็นได้ว่า ไม่มีความจำเป็นว่าต้องมีชิ้่นส่วนหรือกระดูกคนตายแต่อย่างใด ถึงจะสามารถผูกหรือเรียกเอาวิญญาณมาใช้งานได้ แต่ทีนี้สมัยโบราณ ก็ไม่ได้ทุกที่จะมีหนองน้ำ มีคนจมน้ำตายและยากแก่การเสาะหา บางครั้งจึงได้นำเอาคนที่ตายในประเภทอื่นๆ แต่ทั้งนี้จะต้องเป็นคนที่ตายก่อนวัยอันควร เพราะมีความเชื่อว่ายังไม่ถึงที่ตายวิญญาณยังไปไหนไม่ได้ ยังคงต้องวนเวียนเพื่อรอเวลาจะได้ไปเกิดอยู่ ก็จึงได้มีการนำคนที่ตายประเภทนี้มาทำการสะกดหรือใช้อาคมเพื่อนำมาใช้งานเช่นเดียวกัน จึงได้เรียกรวมกันว่าโหงพรายนั่นเอง การใช้งานโหงพรายในช่วงแรกๆ จะเป็นไปในทาง เฝ้าบ้าน เฝ้าเรือกสวนไร่นา หรือใช้เตือนภัยไปจนถึงไปหลอกหลอน แกล้งคนที่ไม่ถูกกัน และมักจะมีเฉพาะคนที่ร่ำเรียนวิชาโดยเฉพาะเท่านั้น ไม่ได้มีทำขายกันทั่วๆไปแบบทุกวันนี้ นั่นก็เพราะคนที่ใช้มักจะต้องมีอาคมแก่กล้า ถึงจะสามารถสะกดและบังคับให้วิญญาณทำตามคำสั่งของตนได้ และมักจะเน้นการเลี้ยงให้ดุร้าย เพื่อเมื่อถึงเวลาปล่อยออกมา โหงพรายจะได้ปลดปล่อยความแค้นไปกับคำสั่งที่ให้ทำร้ายหรือก่อกวนผู้คน โดยรวมนี่ล่ะครับคือการใช้งานสายพรายยุคแรกๆ ตอนต่อไปค่อยมาเจาะลึกกันต่อ ถึงจุดเริ่มต้นของการนำโหงพรายหรือชิ้นส่วนคนตาย เรียกวิญญาณมาสะกดอยู่ ไปจนถึงการมีวัตถุอาถรรพ์เครื่องรางสายพรายขึ้นมา ติดตามกันต่อไปครับผม มีเวลาคงได้มาเขียนให้อ่านกันอีกครับ